به گزارش می متالز، لازمه توسعه صنایع، ایجاد تفکر صادراتی در کشور است. اهمیت حضور در بازارهای بینالمللی و تاثیر آن بر پایداری و پیشرفت صنایع باید شناخته شود. توجه به این نکته ضروری بهنظر میرسد که در آینده صنعت فولاد کشور، سهم حدود 40 درصدی به صادرات اختصاص داده شده است. بنابراین باید از هم اکنون برای تحقق این حجم از صادرات تلاش کرد. حضور در بازارهای صادراتی مزیتهای متعددی را بههمراه خواهد داشت، از جمله آنکه صاحبان صنایع برای تولید محصولاتی در رده و با کیفیت جهانی تلاش میکنند و آثار مثبت آن در کل کشور نمایان خواهد شد. پس از آنکه تفکر صادراتی شکل گرفت، ایجاد مشوقهای صادراتی نیز ضروری خواهد بود. دولت باید حمایت کافی از صادرکنندگان انجام دهد و حداقل متناسب با مشوقهایی که کشورهای رقیب برای صادرکنندگان ایجاد میکنند، زمینه حمایتهای لازم را فراهم آورد. افزایش بهرهوری برای مدیریت قیمت تمام شده، حضور مستمر در بازارهای فروش و نه تبادل از راه دور و ایجاد شبکه و کانال توزیع در کشورهای مقصد را باید از دیگر الزامات برای موفقیت در صادرات فولاد دانست.
سهم قابل توجهی از صنعت فولاد کشور بر مبنای صادرات و حضور در بازار جهانی احداث شده و فعالیت میکنند. این واحدها مبتنی بر تکنولوژیهای روز دنیا هستند ومبتنی بر بالاترین کیفیت تولید میکنند. بر همین اساس نیز در حال حاضر مشاهده میشود تولیدات واحدهای بزرگ فولادی کشور در بازار جهانی بهخوبی فروش میروند.
متاسفانه در صنعت فولاد روندی ایجاد شده که گویی صادرکنندگان مجرم هستند. صادرکننده نباید از بیان آمارهای خود واهمه داشته باشد. مطابق با سند چشمانداز 1404، میزان تولید فولاد در این سال باید به 55 میلیون تن افزایش یابد و بیش از 20 میلیون تن از این تولید نیز صادر شود. بنابراین باید صنعت حملونقل کشور برای چنین حجم تبادلی مهیا شود. زیرساختهای حملونقل کشور در وضعیت کنونی با اغماض، نیاز صادرات را پاسخ میدهد. هرچند که در وضعیت کنونی، صادرات کشور همچنان پر هزینه است. سهم عمدهای از صادرات فولاد از مرزهای آبی انجام میشود. ناوگان کشتیرانی جمهوری اسلامی ایران بسیار قابل اطمینان است اما هنوز در برخی موارد رقابتی عمل نمیکند. هزینههای بندری، انبارداری و ... روز به روز بیشتر میشود. درنتیجه انتظار میرود که با کمک دولت و اعطای انواع تسهیلات یا با تسهیل و بهبود شرایط، از میزان این هزینه کاسته شود.
بخش مهمی از توسعه تجارت و صادرات را باید منوط به بهبود روابط سیاسی دانست. دولت طی سالهای اخیر تلاش قابل توجهی کرده تا ضعفهای موجود در روابط بینالملل برطرف شود اما همچنان انتظار میرود که اختلافات سیاسی با دنیا کاهش یابد. بهعلاوه توجه به این نکته ضروری بهنظر میرسد که ایجاد امنیت و آرامش در فضای کشور موجبات تقویت رابطه با طرفهای خارجی را فراهم میآورد.