به گزارش می متالز، مدیرعامل کارخانجات ماشین سازی در حالی از مقام خود استعفا کرده است که این واحد صنعتی در ماه های اخیر با بحران بلاتکلیفی و اعتراضات جمعی از کارگران به کاهش تولید و نگرانی آنان از سوء استفاده های احتمالی ناشی از بلاتکلیفی کارخانه پس از واگذاری به ایدرو مواجه بود.
مدیرعامل ماشین سازی امروز سه شنبه با اعلام کناره گیری خود از این مسوولیت گفت که استعفای خود را به معاون وزیر صمت و رییس هیات عامل سازمان گسترش و نوسازی صنایع ایران (ایدرو) و سایر مبادی ذیربط ارسال کرده است.
فرج زاده، علت استعفای خود را تداوم مشکلات ناشی از بلاتکلیفی مالکیت کارخانه، تعیین نشدن اعضای هیات مدیره و عدم حصول نتیجه به رغم مدت ها تلاش و پیگیری برای رفع این مشکلات برشمرد.
وی تشریح کرد: تداوم این مشکلات، فعالیت های کارخانه را ناشی از موانع متعددی در مراودات گمرکی، بانکی مواجه کرده بود و متاسفانه پیگیری ۱۶ ماهه اینجانب برای رفع این موانع منجر به نتیجه قطعی نگردید.
مدیرعامل گروه صنعتی ماشین سازی تبریز هشدار داد عدم تعین تکلیف مالکیت شرکت، کارخانه را با پیچیدگی و ابهام روزافزون مواجه کرده است.
گروه صنعتی ماشینسازی تبریز که از آن با عناوین دیگری چون «شرکت»، «مجموعه» و «کارخانه» یاد می شود، از جمله نخستین واحدهای صنعتی مادر کشور است که این روزها در برزخ واگذاری به سازمان گسترش و نوسازی صنایع (ایدرو) دست و پا می زند.
گروه ماشینسازی تبریز به عنوان یکی از صنایع مادر کشور در سال ۱۳۸۳ با سه هزار کارگر توسط سازمان خصوصیسازی واگذار شد؛ اتفاقی که سرآغاز افول این واحد صنعتی مادر تا به امروز بوده است.
گروه ماشینسازی تبریز در سال ۱۳۴۶ با هدف ایجاد اشتغال برای ۴۰ هزار نفر بنیان گذاشته شد کد در مدت کوتاهی بستری برای ایجاد صنایع وابسته بزرگ دیگری چون ریخته گری، لیفتراک سازی، ایدم و موتوژن و ... شد که هریک به مانند ستاره ای در آسمان صنعت ایران و منطقه درخشیدند.
قرار گرفتن نام گروه ماشین سازی تبریز در فهرست کارخانه های قابل وگذاری به بخش خصوصی در راستای اصل ۴۴ قانون اساسی با هدف ارتقای بهره وری و بهبود وضعیت شرکت، تیری بر ریشه قطور این مجموعه بود که افولش به دلیل سوء مدیریت و گماشتن مدیران ناکارآمد چند سالی قبل از آن آغاز شده بود؛ در تایید این ادعا می توان به این نکته اشاره کرد که تاریخ آخرین دستگاه وارد شده به این مجموعه سال ۱۳۸۰ شمسی می باشد که بیانگر سیر قهقرایی این مجموعه مادر تخصصی است.
واگذاری ماشین سازی تبریز به بخش خصوصی نه تنها بهبودی در وضعیت آن ایجاد نکرد، بلکه وضع بدتر شد و گروه ناگزیر شد دفتر ۱۰ طبقه تهران در چهار راه فاطمی را که همچون نماد صنعت تبریز و آذربایجان تلالو می کرد، برای پرداخت بدهی های بیمه، به قیمت ناچیز بفروشد.
فروش اموال و دارایی های شرکت برای برون رفت از وضعیت بدهی های سنگین جوابگو نبود، به گونه ای که کارگران ماشین سازی در سال های بعد بارها اعتصاب کردند و خواستار تعیین تکلیف آن شدند؛ این روند تا اردیبهشت ماه ۱۳۹۷ که گروه به یک شخص حقیقی فروخته شد، ادامه یافت، اما این نیز دیری نپایید و با دستگیری مالک حقیقی مجموعه به اتهام فروش ارز در بازار آزاد، ماشین سازی با ورود قوه قضاییه به «صندوق بازنشستگی کارکنان فولاد» به عنوان مالک قبلی آن بازگرانده شد.
این پایان ماجرا نبود و گروه ماشینسازی تبریز با پیشنهاد وزیر تعاون، کار و رفاه اجتماعی و تصویب هیات دولت، تحت مالکیت این وزارتخانه قرار گرفت؛ واگذاری ماشین سازی به همراه هشت شرکت دولتی دیگر در ازای بدهی ۳۲ هزار میلیارد تومانی دولت به وزارت متبوع صورت گرفت.
اما به نظر می رسد که داستان غم انگیز افول ماشین سازی که اکنون تعداد کارگرانش به حدود یکهزار و ۱۰۰ نفر رسیده است، پایانی ندارد، زیرا اواسط مرداد ماه امسال بود که با تصویب هیات عالی واگذاری، رسماً ۶۵ درصد از سهام کارخانه ماشینسازی تبریز به سازمان گسترش و نوسازی صنایع (ایدرو) واگذار شد تا مصداق شعر «هر کو دور ماند از اصل خویش/ باز جوید روزگار وصل خویش» باشد، هر چند که هنوز ۳۵ درصد سهام آن همچنان در اختیار شستاست.
بروز این وضعیت موجب شده که گروه ماشین سازی و ریخته گری تبریز همچنان بلاتکلیف و عاقبت داستان غم انگیز آن در هاله ای از ابهام بماند؛ کارگران این گروه صنعتی از اینکه «ایدرو» با گذشت بیش از ۲ ماه از واگذاری آن به این سازمان، مجموعه را تحویل نمی گیرد، گلایه دارند و می گویند که تغییر مالکیت باعث شده مدیریت فعلی کارخانه حق امضا نداشته باشد.
آنان نگران هستند که ادامه سردرگمی در مالکیت گروه ماشین سازی تبریز، به حیف و میل شدن احتمالی اموال و دارایی های آن بیانجامد و بر همیت اساس خواستار تسریع سازمان گسترش و نوسازی صنایع در تحویل گرفتن این مجموعه قدیمی هستند.