سیاستگذاران بر این اعتقادند طرح این موضوع بیشتر جنبه تبلیغاتی داشت و با هدف کاستن از فشار سندیکاها و تولیدکنندگان فولاد در اتحادیه اروپا صورت گرفت چرا که مقدار فولاد صادراتی ایران به اروپا در مقایسه با سایر صادرکنندگان مانند چین و هند آنقدر ناچیز است که اساسا وضع تعرفه واردات بر فولاد ایران تأثیری بر بازار اتحادیه اروپا ندارد.
در این اقدام اگر بنا به اتهام باشد چین به تنهایی سالانه بیش از ۱۰۰ میلیون تن صادرات فولاد به کشورهای مختلف دنیا دارد که حدود ۶ میلیون تن آن به اروپا است در حالی که کل صادرات فولادی ایران به اتحادیه اروپا در ورق تولیدی فولاد مبارکه خلاصه میشود که در بیشترین مقدار سال گذشته به یک میلیون تن رسید.
بررسی مصرف فولاد در اتحادیه اروپا نشانمیدهد این اتحادیه در سال بیش از ۱۴۰ میلیون تن فولاد نیاز دارد و با این حساب، فولاد صادراتی ایران کمتر از یک درصد از مصرف اروپا را شاملمیشود.
در سالهای تحریم نیاز تولیدکنندگان داخلی به صادرات و دریافت ارز ناشی از آن در کنار کاهش قیمتهای جهانی باعث شدهبود، فولاد تولیدی ایران در برخی موارد با قیمتهای بسیار نازلی به خریداران اروپایی فروختهشود. این ارزانفروشی، افزایش صادرات ایران را به اتحادیه اروپا به دنبال داشت تا جایی که منابع آماری اروپایی از جهش ۸ درصدی صادرات فولاد ایران به این اتحادیه و قرار گرفتن در رتبه سومین صادرکننده فولاد به اروپا خبردادند. این افزایش در کنار قیمتهای پایین، تولیدکنندگان فولاد را در اروپا به تکاپو واداشت و زمینهای برای طرح ادعاهایی مانند دامپینگ توسط ایران را فراهم آورد. اکنون اما با کاهش چشمگیر محدودیتها و بهبود نسبی قیمتها، این اعتراضها و ادعاها هم فروکش کردهاست و بنظر میرسد اروپاییها هم در راستای حفظ و تقویت روابط تجاری خود با ایران، چندان تمایلی به ایجاد محدودیتهای تعرفهای و... در روابط با کشورمان نیستند.