پیروزی زودهنگام پلیس در «لوتزرات»

به گزارش می‌متالز، «کریستوفر اف. شوتزه» در گزارش ۱۴ژانویه برای نیویورک‌تایمز نوشت، این افول نسبتا سریع به انبوه تناقضات پیرامون لوتزرات افزود و اینکه چگونه یک روستای کوچک، اکنون خالی از سکنه، جایگاهی بزرگ در بحث‌هایی در آلمان درباره چگونگی فاصله گرفتن این کشور از زغال‌سنگ پیدا کرده است. برای سال‌ها، فعالان محیط‌زیست امیدوار بودند که از سرنوشت تاسف‌انگیز لوتزرات جلوگیری کنند؛ احتمالا آخرین روستا از صد‌ها روستای آلمان که از زمان جنگ جهانی دوم به معدن روباز تبدیل شده است. برای مدتی به نظر می‌رسید که فعالان موفق خواهند شد. اما امسال باد‌های سیاسی و احساسات عمومی علیه آن‌ها تغییر کرد. بحران انرژی اروپا که با جنگ در اوکراین و پایان گاز ارزان روسیه به وجود آمد، باعث شد تا در حال حاضر کنار گذاشتن زغال سنگ بسیار سخت شود. حتی دولتی که شامل حزب سبز با تفکرات محیط زیست است به آن‌ها پشت کرد.

باوجوداین، کنشگران خود را آماده کردند تا با بدن‌های خود از خانه‌ها و حیاط‌های کشاورزی دفاع کنند. آن‌ها خود را در مجموعه‌ای از انبار‌ها و سازه‌های دیگر محصور کردند. آن‌ها برج‌های مراقبت بلند را برپا و آن‌ها را اشغال کردند. آن‌ها یک شبکه تونلی ایجاد کردند. آن‌ها در شاخه‌های درختان ۱۰۰ساله لانه کردند. اما پاکسازی که از چهارشنبه آغاز شد، چشمگیر بود. صدای چند ترقه شنیده شد و تعدادی سنگ و تکه‌های غذا پرتاب شد (معلوم شد که فعالان مقدار زیادی غذا ذخیره بودند). اما در بیشتر موارد، بن‌بست به شکلی مسالمت‌آمیز و تقریبا به صرفه به پایان رسید. تا روز جمعه، بخش اعظم فعالان ناپدید شدند، برخی به میل خود آنجا را ترک کردند، برخی توسط افسران پلیس مجبور به ترک آنجا شدند و تنها چند نفر از آن‌ها در چند مکان صعب‌العبور باقی مانده بودند.

روز شنبه، حدود ۱۵هزار کنشگر اقلیمی، از جمله گرتا تونبرگ، یک راهپیمایی در این منطقه برپا کردند و پلیس با استفاده از ماشین‌های آب‌پاش و باتوم، مانع از حضور معترضان در آن محل شد؛ هرچند در آن زمان روستا تقریبا خالی بود و بسیاری از درختانی که قبلا وجود داشت، قطع شدند. تونبرگ نیز بعدازظهر جمعه از روستا دیدن کرده بود. با توجه به اینکه آخرین کشاورز ماه‌ها پیش از روستا نقل مکان کرد و دادگاه‌ها حق شرکت برق منطقه‌ای برای بیرون راندن فعالان را تایید کردند، نقش لوتزرات به‌عنوان یک نماد ملی به اندازه سرعت سقوط روستا شگفت‌انگیز بود. سرنوشت لوتزرات در پاییز گذشته و زمانی رقم خورد که «رابرت هابک»، وزیر تجارت، انرژی و آب و هوا و «مونا نوباور»، وزیر محیط زیست و انرژی، توافقی را برای ادامه استخراج زغال سنگ در منطقه تا سال۲۰۳۰ اعلام کردند.

آنچه کنشگران اقلیمی و دیگران آن را خیانت به لوتزرات می‌دانستند، برای هابک، رهبر محبوب سبز‌ها که منتقدان او را به «به خطر انداختن» اصول زیست‌محیطی حزب در حال حاضر که در قدرت است، متهم می‌کنند، به مناقشه تبدیل شد. باوجوداین او از تصمیم برای تمدید استفاده از زغال‌سنگ دفاع کرد. هابک هفته گذشته در یک کنفرانس خبری در برلین گفت: «من همچنین معتقدم که حفاظت از آب و هوا و اعتراض به نماد‌ها نیاز دارد. اما شهرک خالی لوتزرات، جایی که دیگر هیچ‌کس در آن زندگی نمی‌کند، از نظر من نماد اشتباهی است.» تامین‌کننده برق منطقه‌ای، RWE، زمین را از کشاورزان خریداری کرده بود تا استخراج زغال‌سنگ قهوه‌ای را گسترش دهد که معترضان به این موضوع اشاره کردند که سوختی بسیار آلاینده است.

«موریتز لاهای» ۳۷ساله، با اظهارات هابک مبنی بر اینکه لوتزرات خالی از سکنه است مخالفت می‌کند. در میان صد‌ها فعالی که لوتزرات را خانه خود کرده بودند، او به‌عنوان شهردار غیررسمی آن عمل می‌کرد. ابتدا در آپارتمانی که از یک کشاورز اجاره کرده بود زندگی می‌کرد و در روز‌های آخر در خانه همسایه چمباتمه زد و منتظر ورود پلیس بود. لا‌های حدود یک ساعت قبل از اینکه افسران پلیس زرهی به خانه‌ای که او در آن حضور داشت هجوم بیاورند، گفت: «خوشحالم که با سری بالا از اینجا می‌روم؛ چون می‌دانم که توانستیم این مدت طولانی اینجا بمانیم. ما زمان خود را در اینجا برای چند هفته حساب می‌کردیم و در نهایت دو سال و نیم ماندیم.» لا‌های قبلا از سبز‌ها حمایت می‌کرد؛ اما اکنون می‌گوید که معتقد نیست سیاست‌های متعارفِ فعلی بتواند بحران آب و هوا را حل کند.

منبع: دنیای اقتصاد