به گزارش می متالز، هرچند این مهم در فرمایشات ایشان در سالهای اخیر بسیار مستتر بود و دائم بر این موضوع تاکید میکردند اما متاسفانه در این حوزه اتفاقی از سوی خصولتیها و مجموعههایی که قدرتی در اختیار دارند، نیفتاده است. گویا آنها تمایلی ندارند که از این حوزه خارج شوند.
مسئله دیگر اینکه سالهای سال در کشور ما بهجای تبلیغ سرمایهگذاری در حوزه تولید ثروت و مجموعههای مختلفی مثل معدن، مردم همیشه به سرمایهگذاری در موسسههای اعتباری تشویق شدهاند. همانطور که دیدهایم دائم موسسههای اعتباری و بانکها تبلیغ کردهاند تا پولها بهجای اینکه جذب بورس و فعالیتهای مختلف ازجمله معدن شوند، در این حوزهها سرمایهگذاری شوند. نتیجه این شد که بیش از هزار میلیارد تومان نقدینگی غیرقابلکنترل در جامعه شکل گرفت که نمیتوانند با آن کاری کنند و بلاتکلیف مانده است.
ما به دنبال خصوصیسازی واقعی هستیم، چراکه اگر خصوصیسازی شکل بگیرد و دست بخشهای مردمی باز شود، میتوانیم در بخشهای مختلف شاهد رشد اقتصادی باشیم. اگر امروز بخش خصوصی به لحاظ مالی توانایی خرید مجموعههای بزرگ را ندارد دستکم مدیریت را در اختیارش بگذاریم و موجب رشد آن شویم.
یکی از نمونههای موفق این کار، واگذاری یکی از کارخانههای حوزه صنایع معدنی از سوی ایمپاسکو به یک شرکت خصوصی است که در جریان یک مزایده برنده شد. خوشبختانه وقتی این مجموعه خصوصی دست به فعالیت زد نهتنها کارخانه را از ورشکستگی نجات داد بلکه آن را فعال هم کرد. بهاینترتیب کارخانهای که دولت هر سال بابت آن مقادیر زیادی هزینه میکرد فقط برای اینکه زیان انباشته یا بدهیهایش را جبران کند، با مدیریت بخش خصوصی و مالکیت دولتی روی پای خود ایستاد و در حوزههای صادرات و تولید داخل موفق شده است. همه این موارد نشان میدهد که باید دست بخش خصوصی را برای تولید و رونق اقتصاد باز گذاشت.