برندگان و بازندگان مخازن نفتی پر‌شده چه کسانی هستند؟

می متالز - در دهه ۱۹۸۰، تعدادی از شرکت‌های اوپک تصمیم گرفتند که در صنایع پایین‌دست سرمایه‌گذاری کنند و با ساخت و خرید پالایشگاه‌ها، علاوه بر افزایش سهم خود از ارزش افزوده مواد خام، تأمین امنیت تقاضای بازار را نیز فراهم کنند. این مفهوم به طور کلی توسط اقتصاددانانی مطرح می‌شد که اصرار داشتند تقاضا همیشه در قیمت مناسب وجود خواهد داشت، اما اکنون دوران متفاوتی را شاهد هستیم.

به گزارش می متالز، همه‌ گیری ویروس کرونا چیزی نیست که شرکت‌های ملی نفت در ذهن داشتند. سوال اینجاست که شرکت‌های مختلف با پر شدن ذخایر نفتی و مجبور شدن برخی از تولیدکنندگان برای بستن در چاه‌ها، به چه شکل تحت تأثیر قرار می‌گیرند؟

یک شرکت بزرگ ترکیبی که همه نفت خود را به پالایشگاه‌هایش می‌فرستد، می‌داند که آنها تا جایی که امکان داشته باشد، نفت ارسال شده را دریافت خواهند کرد، اما شرکت‌هایی که تنها در حوزه بالادست فعالیت می‌کنند و نفت تولیدی خود را در بازار نقدی عرضه می‌کنند به شکل نامتناسبی آسیب می‌بینند، چرا که آنها ممکن است با شرایطی مواجه شوند که بیشتر یا همه مشتریان‌شان را از دست بدهند.

بازیگران کوچکتر اوپک، مانند آنگولا و نیجریه، بیشتر تولید خود را به صورت نفت خام می‌فروشند، در حالیکه برخی دیگر مانند کویت و عربستان سعودی دارای پالایشگاه‌های داخلی و خارجی و سرمایه‌گذاری‌های مشترک دیگری هستند که بیشتر نفت عرضه شده آنها را می‌پذیرند.

عراق بیشتر به فروش نفت خام تکیه دارد، اما مشخص نیست که کدام کشور چه مقدار در بازارهای نقدی می‌فروشد.

نمودار زیر ظرفیت پالایشی شرکت‌های عضو اوپک و همچنین سهم جدید آنها را با یکدیگر مقایسه کرده است.

بازار نقدی در دهه ۱۹۸۰ رونق گرفت و ظاهراً به سهمی در حدود ۳۰ درصد از بازار جهانی نفت رسید، اما سطح فعلی ناشناخته است. کشورهایی مانند عربستان سعودی و روسیه در تلاشند تا فروش‌های تحت قراردادهای بلند مدت را افزایش دهند.

با این وجود، با کاهش حدود ۲۵ درصدی تقاضا برای نفت، بیشتر آنها از بازار نقدی خارج می‌شوند. تجارت نفت به صورت چشمگیری کاهش خواهد یافت و تاجران درمی‌یابند که عرضه بیش از حد، کمتر به خرید منتهی خواهد شد. هنگامی که تقاضا بهبود یابد و عرضه بیش از تقاضا متوقف شود، تجار شاهد یک جهش در کسب و کار خود خواهند بود، اما این ممکن است برای چندین ماه اتفاق نیافتد.

صاحبان مخازن به طور طبیعی سود خواهند برد و این شامل صاحبان تانکرهایی است که برای ذخیره‌سازی شناور مورد استفاده قرار می‌گیرند.

برای خطوط لوله ماجرا متفاوت است. اگر ظرفیت پذیرش آنها کاهش یابد، مالکان بابت نفتی که در لوله‌ها نگهداری می‌کنند، پولی دریافت نمی‌کنند، چرا که میزان نفت موجود در لوله‌ها تغییر نمی‌کند، اما سرعت جریان آن کند می‌شود.

البته زمانی که تقاضا افزایش یابد، دورانی را شاهد خواهیم بود که موجودی‌ها رو به کاهش می‌رود و حجم کمتری از ترانزیت اتفاق می‌افتد و آن موقع است که نرخ نفتکش‌ها به سطح عادی و حتی کمتر از آن کاهش می‌یابد.

در نهایت، پالایشگاه‌های تجاری که بیشتر تولید خود را در بازارهای نقدی، به زنجیره پمپ‌بنزین‌ها می‌فروشند، احتمالاً شاهد محو شدن مشتریان خواهند بود. البته بازار خرده‌فروشی بنزین تحت سلطه اشخاص است و بیشتر شرکت‌های نفتی ایستگاه‌های بنزین خود را واگذار کرده‌اند.

منبع: ایران پترونت