در این پروژه به چند مورد توجه چندانی نشد و همین موضوع این پروژه را به محاق برد. دو کشور هند و پاکستان با اینکه با ایران ارتباط دوستانهای دارند اما با یکدیگر چندین بار تا مرز جنگ پیش رفتند و هند حاضر نمیشود از طریق پاکستان منابع گازی مورد نیاز را تامین کند.
باید در نظر داشت که پاکستان نیز به لحاظ مالی کشور فقیری به شمار میرود و به تنهایی گزینه مناسبی برای فروش گاز نیست. به عبارت دیگر ایران در صورتی میتوانست از این پروژه برای صادرات گاز استفاده کند که پاکستان از ایران گاز میخرید. اکنون با توجه به شرایط اقتصادی این کشور توان این کار برای پاکستان وجود ندارد. هرچند سیستم اقتصادی ایران به این پروژه دل بسته و پیشبینیها از صادرات گاز وضعیت مناسبتری را رقم زده بود اما اکنون این اتفاق رخ نداده و به نظر میرسد این پروژه راهی برای صادرات نداشته باشد.
همچنین باید در نظر داشت که حکومت رسمی پاکستان در منطقه مرزی ایران و این کشور قدر دخالت زیادی ندارد و این منطقه بیشتر از طرف قبیلههایی اداره میشود که با اهل تشیع و ایران رابطه مناسبی ندارند و ممکن است ایندسته از نیروها در اجرای پروژه ایپیای (ایران- پاکستان-هند) مداخلات جدی داشته باشند.
با این حال ایران در این پروژه ضرر چندانی هم نداشته و منافعی عاید کشورمان شد که تاثیر آن را در قطع گاز ترکمنستان میتوان مشاهده کرد. این پروژه خط انتقال گاز به شرق را کامل کرد و شرکت ملی گاز از طریق آن توانست به شرق کشور گازرسانی کند. یکی از کاربردهای شیوه اتصال شرق به مرکز گازرسانی، حمایت از شمال شرق کشور است. این پروژه به شیوهای اجرا شد که در صورت بروز مشکل بتوان گاز شمال شرق را هم از طریق آن پوشش داد.