به گزارش میمتالز، در طول سال ۲۰۲۰، تقاضا برای زغال سنگ، نفت و گاز به طور قابل توجهی کاهش یافت، زیرا کشورهای سراسر جهان محدودیتهایی را برای سفر اعمال کردند. بسیاری از سازمانها این لحظه را بهعنوان لحظه فشار برای گذار از سوختهای فسیلی به جایگزینهای تجدیدپذیر میدانستند.
با این حال، تقاضای انرژی در سال ۲۰۲۱ افزایش یافت و افزایش قیمت سوختهای فسیلی مصرف کنندگان را به سمت زغال سنگ که قیمت رقابتی تری دارد، سوق داد. این ممکن است مطابق با اهداف آب و هوایی اجلاس COP۲۶ نباشد، اما دو کشور پرجمعیت جهان، چین و هند، هنوز برای تامین نیازهای انرژی خود به شدت به زغال سنگ متکی هستند. اگرچه این دو کشور متعهد شدهاند که به ترتیب تا سالهای ۲۰۶۰ و ۲۰۷۰ به انتشار کربن صفر خالص دست یابند، اما وابستگی شدید آنها به زغالسنگ باعث میشود بسیاری از اهداف آب و هوایی آنها غیرواقعی به نظر برسد. به عنوان مثال، در حالی که چین در اوایل سال جاری اعلام کرد که دیگر در ساخت کارخانههای زغالسنگ جدید در خارج از کشور سرمایهگذاری نخواهد کرد، همچنان در حال پیگیری برنامههایی برای ساخت ۶۰ کارخانه زغال سنگ داخلی است. به دلیل حجم کم باد و افزایش تقاضای انرژی، آلمان نیز مجبور شد در طول سال ۲۰۲۱ به زغال سنگ و انرژی هستهای برای تولید برق متکی باشد. حتی بریتانیا که متعهد شد تولید زغالسنگ را یک سال زودتر از زمان پیشبینیشده تا سال ۲۰۲۴ پایان دهد، مجبور شد در ماه سپتامبر نیروگاههای زغالسنگ را برای تامین تقاضای برق در مواجهه با کمبود گاز و افزایش قیمتها روشن نگه دارد.
بسیاری بر این باورند که تزریق قابل توجهی از سرمایه گذاری خصوصی برای تسریع خروج تدریجی از زغال سنگ مورد نیاز است. پتانسیل تبدیل معادن زغال سنگ به نیروگاههای انرژیهای تجدیدپذیر میتواند فرصت مورد نیاز برای تشویق این نوع سرمایه گذاری را فراهم کند. با این حال، بدون این مشوقها، شرکتهای زغالسنگ احتمالاً تا زمانی که تقاضا بالاست و اجارهنامههایشان فعال باقی بماند، به فعالیت خود ادامه خواهند داد.
منبع: ایفنا