فولاد ایرانی آری، ایران فولادی نه

به گزارش می‌متالز، متن کامل سخنرانی مهندس «مهرداد اکبریان» رییس انجمن تولیدکنندگان فولاد ایران در ششمین همایش بین المللی سنگ آهن ایران به شرح زیر است:

بنام خدایی که خاک آفرید          کز آن خاک انسان پاک آفرید

سلام و عرض ادب دارم خدمت تمامی میهمانان گرامی حاضر در سالن، صاحبان کار، تولید و تجارت، کار آفرینان ارزشمند کشورمان اساتید محترم دانشگاه و دانشجویان عزیزمان، اربابان رسانه و خبرنگاران پرتلاشمان دولتمردان و مدیران و مسوولین محترم کشورمان به همه خوش آمد می‌گویم. خوش آمدید. تشکر می‌کنم که دعوت انجمن سنگ آهن ایران را پذیرفتید و فرصتی دادید که در خدمتتان باشیم.

امروز برای رویداد ششمین همایش سنگ آهن ایران در خدمتتان خواهیم بود. انجمن سنگ آهن هر سال یک همایش تخصصی در زمینه کسب و کار معدن و سنگ آهن و صنایع معدنی وابسته به آن برای بررسی حوادث گذشته و آینده برگزار می‌کند و همایش امروز با تاخیر دو ساله به علت محدودیت‌های بیماری کرونا برگزار می‌شود و من از خداوند باری تعالی نهایت شکرگزاری را دارم که به من فرصتی مجدد داد تا بعد از عبور از آن ناملایمتی‌ها و حوادث ناگوار امروز در خدمتتان باشم و یادی می‌کنم از عزیزانمان که در پنجمین همایش کنارمان بودند و الان نیستند و ما از نعمت دیدارشان محروم هستیم و خود یادآور این مطلب است که چقدر دقایق زندگی کوتاه و ارزشمند است و شاید یکی از بارز‌ترین ارزش‌های این همایش دیدار مجدد همدیگر و کنار هم بودن و تمرین همدلی و همزبانی بین ماست.

تفاوت آشکار این همایش با همایش‌های گذشته انجمن این است که محتوا و اولویت بندی مسائل و موضوعات بر اساس نظرسنجی از خود شما تهیه شده و محور‌های همایش بر اساس خواسته‌های به حق شماست و نظرات و گفته‌های عزیزان کارشناس و مدیران و صاحب نظران مدعو در سه پنل تخصصی ارائه می‌گردد و همین جا وظیفه دارم از تمامی عزیزان و پیشکسوتان و بزرگانی که در شورای سیاست گذاری و کمیته علمی، نشست‌های تخصصی و کمیته راهبردی ما را یاری دادند که امروز در پیشگاه شما خجل زده نباشیم و اوقات مفیدی را با شما سپری بکنیم تشکر و قدردانی می‌کنم؛ و به خصوص تشکر و قدردانی دارم از آقای مهندس سعید عسکرزاده دبیر پر تلاش و فرهیخته انجمن و تیم جوان و پر انرژی ایشان که همین جا آرزوی روز‌های بزرگ را برای آن‌ها دارم.

چرا که آینده این کشور متعلق به همین جوانان و فرزندانمان می‌باشد و ما وظیفه‌ای جز امانت داری و حفظ شرایط ایده آل برای تحویل به آن‌ها نداریم.

و اما سخن بنده در باب توسعه:

همه چیز از کلمه توسعه شروع شد روزگاری طرح جامع فولاد نوشته و تصویب شد و مجوز‌ها صادر و فوندانسیون‌ها ریخته شد ماشین آلات و تجهیزات مستقر شدند و روبان‌های افتتاح بریده شد در اندک زمانی تولید فولاد به سی میلیون تن و بیشتر رسید و می‌دانیم ظرفیت امروز ما در تولید فولاد بالای ۴۲ میلیون تن در سال و هدف ما ۵۵ میلون تن و در واقعیت بر اساس مجوز‌های صادره و طرح‌های قابل اجرا بیش از این اعداد حتی بالا‌تر از ۷۰ میلیون تن خواهد بود و هم اکنون با میزان تولید ۳۰ میلیون افتخار کسب مقام ۱۰ جهان را داریم که باعث مباهات همه ما می‌باشد یعنی به موفقیت و توسعه کمی دست پیدا کردیم. ولی باید دید در معنای واقعی مفهوم توسعه را فهمیدیم و پیگیر آن بودیم یا نه؟ سینی توسعه بر روی چهار پایه قرار دارد و اصولا نمی‌توان فقط با بالا بردن یک پایه از این میز، رشد و توسعه پایدار را انتظار داشت و ادامه این روال منجر به افتادن سینی توسعه کشور خواهد بود.

حتما پایه دیگر زیرساخت‌های کشور است. کمبود و عدم توسعه هماهنگ زیرساخت‌های تولید انرژی و انتقال آن، جمع آوری آب توزیع و انتقال آن و حمل و نقل و لجستیک شامل ریل، جاده، بنادر شرایط ما را برای توسعه دشوار کرده است. از طرف دیگر تولید فولاد با ظرفیت بالا نیاز به مواد اولیه بیشتری را دارد و معنی آن پرداختن به معدن و سرمایه گذاری در آن می‌باشد و از سویی دیگر پرداختن به آموزش نیروی کارآمد و حفظ نیروی انسانی به خصوص نیرو‌های متخصص و دادن انگیزه به مدیران و کارکنان و حفظ آن‌ها از اهم امور می‌باشد. بعد بعدی، توسعه تجاری و بازار بین المللی در سایه حمایت سیاست‌های خارجی کشورمان است.
‌
می‌دانیم که خیلی از کشور‌ها تولیدکننده فولاد نیستند و سهمی از تولید جهان را ندارند، ولی ما امروز افتخار می‌کنیم فولاد مورد نیاز را خودمان تولید می‌کنیم یعنی فولاد ایرانی داریم که قطعا عزت و افتخاری برای همه ماست، ولی زمانی که قصد تولید سه برابری مصرف داخل را داریم یعنی به سمت ایران فولادی پیش می‌رویم و این مفهوم در ذهن کارشناسان و دلسوزان کشور به باور پذیری اولی نیست. چرا که برای رسیدن به این ارقام بالا نیاز به سرمایه گذاری در تمام ابعاد را داریم، مشکل بازار فروش را داریم، چرا که بازار داخل محدود و قابل پیش بینی است. بودجه‌های عمرانی هر سال صرف هزینه‌های روزمره می‌گردد و پروژه‌های کلان در کشور راکد می‌ماند سیاست‌های صادراتی دولت از طرفی و برخورد مشتریان خارجی که متاثر از وقایع سیاست خارجی ما است، متاسفانه بازار خارجی مان را محدود و کوچک کرده است. اصلا فضایی برای توسعه کمی فولاد در کشور برای ارقام بالا وجود ندارد باید این مطلب را پذیرفت و به نظر این حقیر پرداختن به پیش نیاز‌های صنعت فولاد مانند توسعه معدن کاری شامل: اکتشافات، ماشین آلات، تکنیک‌ها و تجهیزات جدید صنایع معدنی اولی بر سرمایه گذاری کمی در تولید فولاد کشور است.

نباید غافل بود که همسایگان ما که در طرح‌ها و اهداف قبلی ما بازار بالقوه و نزدیک برای فولادمان محسوب می‌شدند در حال توسعه و ایجاد واحد‌های فولادسازی آن هم با تکنولوژی روز جهان می‌باشند. آینده فولاد جهان در توسعه عاقلانه و مفاهیمی مانند فولاد سبز، معدنکاری سبز می‌باشد امروزه در حالی که ما گرفتار مشکلات و مصائب معدنکاری سنتی خود هستیم دنیا در حال اجرای معدنکاری نسل چهار می‌باشد یعنی در آینده رقابت برای قیمت تمام شده، حفظ محیط زیست، صرفه جویی در انرژی و کسب بازار‌های صادراتی برای ما سخت‌تر خواهد شد.

اصولا شاید فرصتی برای فروش فولاد کربن زا ما در بازار آینده جهان نباشد.

بدون تعارف اعتقاد یه ایران فولادی و تبعیت از رشد زود هنگام تولید شمش خام فولاد اشتباه است، چون اسباب آن مهیا نیست. ما نیازمند سرمایه گذاری‌های کلانی در بالا دست و همچنین پایین دست زنجیره فولاد می‌باشیم.

لازم به توضیح است سرمایه گذاری برای توسعه زیرساخت طبق الگوی جهانی معمولا از بودجه‌های ملی و یا سرمایه‌های ارزان جهانی تامین می‌گردد که نیاز به توضیح نمی‌باشد که برای ما هیچ کدام فعلا مقدور نیست. راهکار باقی مانده رجوع به حضور بخش خصوصی و اعتماد به خود ملت است. اگر در گذشته اجازه می‌دادیم شرکت‌های بزرگ و تاثیر گذار خصوصی و صاحب تکنیک و فن به تعداد زیاد در کشور ایجاد شود امروز کمتر نگران بودیم.

کجاست آن بازار قدرتمند و متعهد که به یاری بخش تولید و دولت بیاید. وقتی ما آن را به بیراهه بردیم.

کنترل و صدارت و دخالت بیش از اندازه دولت در بازار و در نهایت عدم اعتماد به مردم و بخش خصوصی منجر به اتخاذ تصمیمات کنترلی و محدودکننده و بعضا حذف کننده می‌گردد دخالت دولت در همه امور تولید و عرضه و بازار، آزادی عمل را از همگان گرفته و شرایط را برای خود دولت سخت‌تر کرده.

امروز وقت اعتماد به بخش خصوصی واقعی می‌باشد، باید الگو‌های همکاری موفق دولت و بخش خصوصی را فراهم و معرفی نمود به خصوص در سرمایه گذاری در زیر ساخت کشور.

باید دست از تنگ نظری‌ها برداشت و اجازه داد سرمایه‌های مردمی و نیروی کار به سمت تولید و کارآفرینی حرکت کند امروز انتظار بخش تولید و کارآفرینان از دولت بیش از اتفاقات روز است. اصولا این وظایف متعلق به حاکمیت و دولت بوده و ما باید متشکر و منتگزار مردم و کسانی باشیم که برای به عهده گرفتن پاره‌ای از وظایف دولت به یاری آمده اند و انصافا دولت نباید در این شرایط سخت کشور فقط نقش طلبکار عنق را بازی کند، در هیچ دوره‌ای به اندازه امروز مطالبات دولتی مانند مالیات و حقوق دولتی عوارض گمرکی و مطالبات بیمه و شهرداری و ادارات دیگر به همراه افزایش قیمت گاز، آّب، برق مورد اعتراض بخش تولید و تجارت نبوده؛ و این باید برای دولت قابل اعتنا باشد به خصوص زمانی که کارخانجات ما در تابستان و زمستان به علت قطع برق و گاز تعطیل می‌شوند.

دوستان توسعه کمی به تنهایی مطلوب کشور نیست و باید توسعه‌ای پایدار همراه با عقلانیت و متد روز را مطالبه گر باشیم.