تشریح سیاست و استراتژی کشور برای توسعه خودرو‌های برقی

به گزارش می‌متالز، «عبدالله توکلی لاهیجانی» مدیرکل دفتر صنایع خودروی وزارت صمت در تشریح سیاست و استراتژِی کشور در مسیر توسعه خودرو‌های برقی با اشاره به ضرورت یکپارچه‌سازی سیاست‌گذاری‌ها گفت: برقی‌سازی، هوشمندسازی، اتصال‌پذیری و حمل و نقل اشتراکی، چهار روند اصلی در آینده حمل و نقل در مقیاس جهانی هستند. بر این اساس، نقشه راهی متشکل از هفت بخش اصلی برای ذینفعان درنظر گرفته شده تا بر مبنای آن، صنعت خودروسازی کشور در موقعیتی قدرتمند و رقابتی امکان عمل داشته باشد.

وی ادامه داد: پاسخ سریع تولید کنندگان و تأمین کنندگان در صنعت خودروی کشور نسبت به این تغییرات بسیار مهم بوده و همکاری سایر بازیگران، از جمله بخش‌های انرژی، تحقیقات و دولتی، در ایجاد شرایط محیطی مناسب بسیار حائز اهمیت است. به‌طور خلاصه، رویکرد زیست بومی که کشور را در عصر خودرو‌های احتراق داخلی تضعیف کرده و با فاصله معناداری نسبت به فن‌آوری‌های روز دنیا قرار داد، باید کنار گذاشته شده و با درنظر گرفتن چهار رویکرد اشاره شده و با هدف حذف شکاف مذکور بازتعریف شود.

مدیرکل دفتر صنایع خودروی وزارت صمت افزود: هفت بخشی که باید در مسیر سیاست‌گذاری توسعه خودرو‌های برقی بر آن تمرکز کرد به شرح ذیل است:

۱. فرهنگ‌سازی، درک مشتری، طراحی محصول و برند سازی:

به‌منظور ارتقاء ارزش برند، خودروسازان کشور باید نیاز‌ها و ترجیحات مشتری برای توسعه و تولید محصولات مناسب را مورد تجزیه و تحلیل قرار داده و درک کنند. طیف مصرف کنندگان سنتی خودرو باید بر اساس ملاحظات و ویژگی‌های چهار رویکرد جدید بازتعریف شده و سازمان توسعه محصول تولید کنندگان باید بر اساس تجارب و بازخورد‌های مشتریان نسبت به به‌روز رسانی محصولات و نرم افزار‌های خود اقدام کنند.

۲. ایجاد زنجیره تأمین انعطاف پذیر، دایر‌های و پایدار:

برای کاهش تنگنا‌ها و وابستگی‌ها، صنعت خودروسازی کشور به زنجیره‌های تأمین انعطاف پذیر، دایر‌های و پایدار با محوریت باتری‌ها، نیمه هادی‌ها و مواد سبز نیاز دارد. در سال ۲۰۲۱ بحران تراشه منجر به از دست رفتن ۱۰ میلیون وسیله نقلیه در تولید جهانی شد که نیاز به افزایش انعطاف پذیری زنجیره تأمین را برجسته کرد. بومی‌سازی در عرضه انعطاف پذیر، حیاتی است. به‌منظور پرهیز از ایجاد شکاف بین عرضه و تقاضای باتری در کشور، نیازمند احداث کارخانه‌های تولید باتری هستیم. با فرض تولید سالانه ۱۰۰ هزار دستگاه خودروی برقی در کشور، سالانه نیازمند حداقل ۵ گیگاوات ساعت باتری خواهیم بود که اقدامات لازم برای احداث و تجهیز این کارخانه‌ها باید از هم اکنون در دستور کار قرار گرفته و برنامه‌های توسعه این واحد‌های تولیدی با درنظر گرفتن افزایش تولید سالانه خودرو‌های برقی نیز مد نظر قرار گیرد.

بهبود دایر‌های زنجیره‌های تأمین، وابستگی کشور به مواد خام و قطعات از سایر مناطق را کاهش داده و در عین حال منجر به افزایش پایداری خواهد شد. تجزیه و تحلیل‌ها نشان می‌دهد که استفاده مجدد از باتری‌های اسقاطی می‌تواند تا ۱۰ درصد در هزینه‌ها صرفه‌جویی کرده و از ۲۰ درصد دی اکسید کربن مورد نیاز در تولید جلوگیری کند.

۳. زیرساخت تولید باتری و نیمه هادی:

در ایران بازیگران محدودی در حوزه تولید باتری فعالیت داشته‌اند و تاکنون سرمایه‌گذاری اندکی در بخش تولید نیمه‌هادی‌ها که اساس هوش مصنوعی و محاسبات پیشرفته را شکل می‌دهند، در کشورمان انجام شده است. بیشتر فعالان در حوزه باتری، در بخش تولید بسته باتری متمرکز بوده و سرمایه‌گذاری‌های صورت گرفته در بخش تولید سلول باتری، متوجه سلول‌های با فن‌آوری، ظرفیت، عملکرد و کیفیت بالا نبوده است، لذا نه تنها باید زمینه تولید این تجهیزات در کارخانه‌های تولیدی را فراهم آوریم، بلکه باید نسبت به ایجاد دانش تخصصی و قابلیت‌های نوآوری محصول نیز اقدام کنیم.

۴. بهبود شکاف مهارت نرم‌افزاری:

اگرچه نرم افزار بخشی ضروری در آینده صنعت خودرو است، با این حال درصد کوچکی از کارکنان تحقیق و توسعه شرکت‌های خودروسازی در ایران دارای مهارت‌های نرم‌افزاری هستند. یکی از راه حل‌های قابل استفاده برای کاهش این شکاف این است که ذینفعان، پلتفرم‌های نرم‌افزاری مشترک برای همه تولید کنندگان کشور ایجاد کنند تا نه تنها بتوان توانایی‌های کارشناسان و متخصصان را افزایش داد، بلکه از تلاش‌های انفرادی پرهزینه اجتناب کرد.

ایجاد مهارت از طریق آموزش در شرکت‌های خودروسازی با همکاری مراکز آموزشی و دانشگاهی، و استخدام زود هنگام استعداد‌ها و نخبگان دانشگاهی، مانند بورسیه کردن دانشجویان در دانشگاه‌های برترکشور، از جمله فعالیت‌های مورد نیاز در این حوزه است.

۵. ایجاد اتحاد استراتژیک با شرکای خارجی:

با توجه به این‌که چین در حال حاضر بزرگترین بازار خودرو در سطح جهان است و طلایه‌دار چهار رویکرد اصلی صنعت خودرو، به‌خصوص برقی سازی به‌شمار می‌رود، ایجاد اتحاد استراتژیک با شرکت‌های چینی در بخش توسعه و تولید خودرو و تأمین قطعات، و نیز انتقال دانش فنی با هدف افزایش عمق داخلی سازی و نیز کسب بازار منطقه‌ای، از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. اگرچه در گذشته نیز سابقه همکاری میان شرکت‌های ایرانی و چینی وجود داشته است، با این حال این همکاری‌ها بیشتر از جنس اقتصادی بوده و کمتر با انتقال دانش، تجربه و فن‌آوری روز همراه بوده است.

۶. تمرکز مداوم بر هزینه و زمان:

قیمت خودرو مهمترین عامل خرید مصرف کننده در بازار‌های مختلف است. یکی از اهداف صنعت خودروی کشور باید کاهش استراتژیک هزینه‌ها باشد. تولید کنندگان داخلی می‌توانند با اتخاذ طراحی ساختاری محصول، ادغام عمودی تولید باتری، تولید پرتیراژ خودرو‌های برقی، و بهبود بهره‌وری تا ۲۰ درصد هزینه‌ها را کاهش دهند.

ملاحظه بعدی، سرعت است. چرخه توسعه محصول در شرکت‌های ایرانی نسبت به شرکت‌های خارجی طولانی‌تر است و بسته به اولویت شرکت و منابع مالی در دسترس، طراحی مفهمومی تا تولید آزمایشی ممکن است تا چهار سال زمان ببرد. این درحالی است که این مدت در شرکت‌های چینی، چیزی در حدود ۲۱ ماه است که به آن‌ها اجازه می‌دهد خیلی سریع‌تر به روند بازار پاسخ دهند؛ لذا شرکت‌های ایرانی باید در فرآیند‌های نوآوری، توسعه و صنعتی‌سازی خود بازنگری انجام داده و به آن‌ها شتاب بخشند.

۷. ایجاد زیرساخت مدیریت داده:

با توجه به ظهور خودرو‌های متصل و هوشمند در بازار‌های جهانی، جمع آوری، ذخیره‌سازی، پردازش و تحلیل داده‌های تولید شده توسط خودرو، رانندگان و مسافران از اهمیت بالایی برخوردار است. با افزایش تعداد این نوع خودرو‌ها در کشور و با ایجاد کلان داده‌ها، و با درنظر گرفتن این‌که این داده‌ها به نوعی دارایی کشور تلقی می‌شوند که می‌توانند بر بهبود وضعیت حمل و نقل، کاهش هزینه‌ها و افزایش ایمنی تأثیرگذار باشند، ایجاد زیرساخت مدیریت داده و حفظ آن‌ها باید از اولویت‌های اصلی دولت و شرکت‌های تولید کننده باشد.

منبع: شاتانیوز