به گزارش می متالز، او از دیرباز تاکنون توانسته غولهای اقیانوس را به دام اندازد و زبالههای خود را به همین آبها بفرستد تا جایی که گاه ردپای این زبالهها در برخی از عمیقترین نقاط اقیانوس هم پیدا میشود، همگی گویای آن است که حتی عمیقترین و بکرترین نقاط سیاره هم از دسترس بشر در امان نمانده و اقیانوسها نیز با همه وسعتشان از رفتارهای او تاثیر پذیرفتهاند. به نظر میرسد در این نقطه از تاریخ محیطزیست ازجمله اقیانوسها بیشتر از هر زمان دیگری از آسیبهای انسانی متاثر شده اما این پایان ماجرا نیست بلکه بهتازگی سروکله یک صنعت دیگر پیدا شده که سودای فرورفتن به عمق آبها را درسر دارد. معدنکاری میخواهد به بزرگترین اکوسیستم موجود در سیاره وارد شود و فلزات و مواد معدنی را که در اعماق آن قرار گرفته، بیرون بکشد. شرکتهای معدنی میخواهند ماشینهای غولآسای خود را به عمیقترین بخشهای اقیانوس بفرستند؛ جایی که زیستگاه گونههای منحصر به فرد گیاهی و جانوری بوده و این در حالی است که دانشمندان در هر ماموریتی که به اعماق آب دارند، گونههای جدید کشف میکنند. اتفاق خوشایندی قلمداد نمیشود و چشمانداز مطلوبی را برای سیارهای که روز به روز بیشتر گرم میشود، رقم نمیزند؛ با این حال نمیتوان از ذخایر معدنی هم چشم پوشید، خوراک صنایع باید تامین شود و ذخایر موجود در دل زمین هم اندک اندک رو به پایان است. تنها بستر آبها نیست، بشر در تلاش برای دستیابی به مواد معدنی و هموار کردن مسیر توسعه، تصمیم به اجرایی کردن طرحهایی دارد که او را تا ماه، مریخ و خردهسیارههای اطراف زمین پیش میبرد. پس نمیتوان مانع بشر برای استخراج ذخایر شد، انگیزههای او برای پیمایش مسیر به سمت منابع معدنی به قدری قوی است که نمیتواند از آنها صرفنظر کند. اما سیاره در حال از بین رفتن است و انسان برای بقا به این سیاره نیاز دارد، راهکار چیست؟ بهنظر میرسد بشر باید این تضاد را مدیریت کند. با چه ابزاری؟ با همان ابزاری که او را تا عمق آبها و فضای فراتر از زمین برده است؛ قدرت خلاقیت و نوآوری و خلق فناوری. فناوری فصل آشتی معدنکاری با محیطزیست است و انسانی که اندیشید تا به اعماق آبها و فراتر از جو زمین برود، حال باید بیندیشد که چگونه پیامدهای آسیبزای برآمده از این اقدامات را مدیریت کند.