به گزارش می متالز، یکی از عوامل مهم و موثر بر رونق تولید، توسعه بازار خصوصاً بازارهای خارجی است. توسعه صادرات به معنای کسب درآمدهای ارزی بیشتر برای کشور و ترغیب و تشویق بخش تولید برای بهبود کیفیت و حجم تولیدات است. بر اساس آمارهای گمرک در سال ۹۷ از صادرات ۴۴ میلیارد و ۶۷۰ میلیون دلاری ایران، کشورهای همسایه با ۱۸ میلیارد و ۳۰۰ میلیون دلار، سهم ۴۱ درصدی از کل صادرات را به خود اختصاص دادند. کشور عراق به تنهایی مقصد ۲۰ درصد کل صادرات و بدون احتساب این کشور، ۱۴ کشور همسایه ایران فقط ۲۰ درصد کل صادرات ایران در سال ۹۷ را به خود اختصاص دادهاند. این در شرایطی است که مجموع واردات کشورهای همسایه ایران بیش از هزار میلیارد دلار در سال است و صادرات ایران به این کشورها کمتر از ۲ درصد آن را شامل میشود. جمعیت حدود ۶۰۰ میلیون نفری کشورهای همسایه ایران، بازاری است که میتوان با اصلاح برخی مأموریتها، ساختارها و قوانین در حوزه دیپلماسی، به سهم قابل توجهی از آن دست یافت.
دستگاه دیپلماسی یه عنوان نماینده جمهوری اسلامی ایران در کشورهای مختلف جهان باید در خط مقدم توسعه بازارهای صادراتی و معرفی کالاهای ایرانی به کشورهای مختلف قرار گیرند. این بار سنگین در حالی بر دوش سفارتخانههای ایران قرار گرفته که ساختار محول شده نه تنها جوابگوی این مأموریت نیست، بلکه خط مشی حمایت از شرکتها و بازرگانان ایرانی در آن کشور را نیز ندارند. به عنوان نمونه در حالی که کشور ترکیه فقط در عراق ۲۱ رایزن بازرگانی دارد، رایزنان بازرگانی ایران در سراسر دنیا فقط ۶ نفر هستند.
اهمیت توسعه همکاری اقتصادی کشورهای همسایه با ایران از جهات مختلف قابل بحث است. به عنوان مثال اغلب این کشورها سالانه واردات زیادی کالا دارند و ایران میتواند از ظرفیتهای داخلی و مزیتهای خود برای تأمین بخشی از این نیازها بهره ببرد. با این حال هریک از تعامل پایدار اقتصادی با هریک از این کشورها نیازمند الگویی متفاوت با دیگری دارد. به عنوان نمونه با وجود صادرات ۹ میلیارد دلاری کالا از ایران به عراق، بیتوجهی به نیازهای بلندمدت کشور عراق، ظرفیتهای سرمایهگذاری در این کشور و ناترازی شدید در تجارت فی مابین، نشان از وضعیت نامطلوب در همکاری اقتصادی میان دو کشور دارد. بر همین اساس دست یابی پایدار به بازار کشورهای همسایه، نیازمند طراحی الگوی همکاری اقتصادی میان ایران و هریک از کشورهای همسایه است.
یکی از چالشهایی که اغلب بازرگانان و شرکتهای ایرانی در فعالیتهای اقتصادی خود در کشورهای خارجی دارند، عدم همکاری نظام بانکی آن کشورها با طرفهای ایرانی است. بر همین اساس نه تنها امکان حواله بانکی برای آنها فراهم نیست، بلکه صدور ضمانتنامههای بانکی در معامله با طرفهای ایرانی نیز تقریباً غیرممکن است. این وضعیت باعث شده اغلب شرکتها و بازرگانان ایرانی از مسیرهای پر خطر مانند همکاری غیررسمی با طرفهای خارجی، سند زدن اموال و داراییهای خود در کشور میزبان به نام طرفهای خارجی و یا حواله پول از طریق صرافیهای نامعتبر، اقدام به توسعه بازار صادراتی خود کنند.