به گزارش می متالز، بهره برداری از معادن یکی از عوامل مهم تخریب مناطق کوهستانی است. تاکنون احیا و ترمیم بعد از بهرهبرداری، کمتر معمول بوده و در برآوردهای هزینه و درآمدهای بهرهبرداری معادن هزینههای زیستمحیطی احیا مدنظر قرار نگرفته است.
پیامدهای بهرهبرداری از معادن بسیار شدید و اثرا تخریبی آن بسیار گستردهتر است.
تخریب پوشش گیاهی، فرسایش خاک، کاهش ارزشهای چشماندازها، آسیبدیدگی زیستگاهها و منابع فرهنگی، کاهش جمعیت حیات وحش از جمله اثرات معمولی این نوع فعالیتها به شمار میروند.
این پیامدها در محاسبات سرانگشتی مسوولان از «فایدهمندی» محلی اعراب ندارد.
توسعهای بدین منوال سهل و ساده که فقط به انتفاع لحظهای میاندیشد و عواقب درازمدت آن را برای مردم اعم از نسل حاضر یا آتی اصلا به حساب نمیآورد، هنر زیادی نمیطلبد.
کافی است نسبت به آب و خاک، آینده کشور و مردم و ارزشهای ملی بیتفاوت بود و کمی نسبت به آنها سستی احساس داشت. آن موقع همه چیز به خوبی پیش میرود.
تاثیر فعالیتهای انسان بر اکوسیستمهای کوهستانی، در مقایسه با هر اکوسیستم دیگر، با آهنگی سریعتر وضعیتهای بحرانی میآفریند.
تخریب پوشش گیاهی محافظ کوهستان بهویژه در مناطق شیبدار فرسایش را تشدید میکند.
ویژگی بارز دیگر همه اکوسیستمهای کوهستانی این است که توان ترمیمپذیری بسیار ضعیفی دارند و بازسازی آنها در صورت تخریب بسیار دشوار است.
امروزه جوامع انسانی برای بقای خویش بیش از هر زمانی به مراقبت و حمایت از کوهها نیازمندند.
گفتنی است کوهستان زمینی است که کوه در آن بسیار باشد. به سرزمینهای مرتفع کوهستانی، کوهساران و کوهسار نیز گفته میشود.
کوه، برامدگیهای سطح زمین را گویند که ارتفاعی بیش از ۶۰۰ متر داشته باشند، به زنجیرهای از کوهها، رشتهکوه میگویند و سرزمینی که کوه در آن فراوان باشد را کوهستان میخوانند.