توافق آب و هوایی پاریس در صنعت فولاد

‌می‌متالز - وود مکنزی در تازه‌ترین گزارش خود اظهار داشته، انتشار کربن در بخش فولاد باید ۷۵ درصد از سطح فعلی کاهش یابد تا گرمایش زمین به ۲ درجه سانتیگراد محدود شود. این بدان معناست که انتشار آلاینده‌های کربنی فولاد از بیش از ۳۰۰۰ میلیون تن دی اکسید کربن در سال ۲۰۲۰ باید تا سال ۲۰۵۰ به تنها ۷۸۰ میلیون تن کاهش یابد. رسیدن به این هدف بسیار پر چالش است. صنعت فولاد باید بین افزایش تقاضا و فشار‌ها برای حذف کربن تعادل مناسبی برقرار کند.

به گزارش می‌متالز، انتظار می‌رود تقاضای فولاد بین سال‌های ۲۰۲۰ تا ۲۰۵۰ با ۲۳ درصد افزایش به ۲.۳ میلیارد تن برسد. اقتصاد‌های در حال توسعه مانند هند، آسیای جنوب شرقی و آمریکای جنوبی تقاضا را افزایش می‌دهند در حالی که چین و اروپا مصرف را کاهش خواهند داد. در حال حاضر فولاد مسئول ۷ درصد انتشار دی اکسید کربن در دنیاست و اگر دنیا می‌خواهد به هدف محدود کردن میزان افزایش متوسط دمای جو زمین به کمتر از ۲ درجه سانتیگراد طبق توافق پاریس برسد باید کاهش انتشار کربن را در اولویت قرار دهد. در این بین نقش مهم را باید اقتصاد‌های پیشرفته داشته باشند آن هم با استفاده از نوآوری‌ها در تولید فولاد از جمله استفاده از هیدروژن.

وود مکنزی پنج اقدام اصلی را برای دستیابی به این هدف مطرح کرده است که عبارتند از:

دوبرابر کردن استفاده از ضایعات آهن در تولید فولاد
سه برابر نمودن تولید و مصرف آهن اسفنجی
کاهش شدت انتشار آلاینده‌های کوره‌های قوس الکتریکی به میزان ۷۰ درصد
کاهش شدت انتشار آلاینده‌های کوره‌های بلند تا ۳۰ درصد
و جذب و ذخیره ۴۵ درصد از پسماند آلاینده‌های کربنی (حدود ۵۰۰ تن در سال).

قاعدتا این اقدامات به معنای اختلالاتی در بازار‌های سنگ آهن و زغال سنگ متالورژی است. سه برابر نمودن تولید آهن اسفنجی به معنای فرصتی خوب برای تولید کننده‌های سنگ آهن خلوص بالاست. افزایش مصرف قراضه هم می‌تواند تقاضای سنگ آهن را تا ۲۴ درصد کاهش دهد و بازار گندله را تا ۳۵ درصد رونق دهد.
در این سناریو کاهش آلاینده‌های کربنی به معنای رونق بازار آهن اسفنجی است و استرالیا و برزیل فرصت خوبی برای افزایش صادرات آن دارند و چین و اروپا هم وارد کننده‌های اصلی خواهند بود.

برای دستیابی به هدف رشد استفاده از قراضه، نرخ بازیافت ضایعات باید از ۸۰ تا ۸۵ درصد به ۹۵ درصد افزایش یابد. زنجیره‌های تامین ضایعات هند و چین نیاز به توسعه قابل توجهی دارند که به جابجایی تقاضای سنگ آهن، به ویژه پس از سال ۲۰۳۰ منجر خواهد شد. تقاضای زغال سنگ هم باید تا سال ۲۰۵ تقریبا نصف شود و به ۶۲۲ میلیون تن در سال برسد.

منبع: ایفنا