تسهیل تجارت با ارز دیجیتال

‌می‌متالز - جهانی شدن و پیچیدگی روابط سیاسی مبتنی بر اقتصاد، شبکه درهم‌تنیده‌ای از تجارت صنایع مختلف را ایجاد کرده و وابستگی اقتصادی کشور‌های مختلف را از طریق توسعه تکنولوژی و رشد حجم و تنوع کالا‌ها و خدمات افزایش داده است.

به گزارش می‌متالز، بر کسی هم پوشیده نیست که سیستم‌های پرداخت از مهم‌ترین عوامل موثر در تجارت بین‌المللی محسوب می‌شوند. با این حال، کارمزد‌های بانکی بالا، تسلط دلار به عنوان ارز ذخیره جهانی و شرایط متغیر آن، اشتباهات مربوط به دیوان سالاری، ذخیره سازی و انتقال نامناسب اسناد و کندی سیستم بانکی تنها برخی از مشکلات سیستم پرداخت سنتی هستند که تقریبا تمام کشورها، از جمله ایران، با آن‌ها دست وپنجه نرم می‌کنند و از تمامی عوامل مهم‌تر موضوع بحران تحریم‌ها که فعالان اقتصادی بلاشک با آن درگیرند. در ایران، تحریم‌های آمریکا هم با تشدید مشکلات مذکور شرایط سخت تری را ایجاد کرده است.

مطالعات مجمع جهانی اقتصاد نشان می‌دهد که کاهش موانع موجود می‌تواند تجارت جهانی و تولید ناخالص داخلی را به ترتیب تا ۱۵ و ۵‌درصد افزایش دهد. در این صورت، حجم اقتصاد جهانی هم حدود ۳ تریلیون دلار افزایش می‌یابد. به همین خاطر است که کشور‌های مختلف به دنبال راهکار‌هایی برای حل مشکلات مذکور و تسهیل صادرات و واردات خود هستند. برای مثال، برخی از کشور‌ها تصمیم گرفته اند که به جای دلار از ارز دیگری برای انجام مبادلات خود استفاده کنند. پذیرش دلار به عنوان یک ارز جهانی مدت هاست که به عنوان منبعی از امتیازات گزاف برای ایالات متحده تلقی می‌شود؛ بنابراین می‌توان به این نکته اشاره کرد که، چون بخش بزرگی از تجارت بین‌الملل با دلار انجام می‌شود، صادرکنندگان و واردکنندگان ایالات متحده دیگر نگران ریسک مربوط به تغییرات نرخ ارز نیستند. علاوه بر این، تسلط دلار بر جهان باعث شده است تا ایالات متحده بتواند از طریق تحریم‌های مالی اهرم فشار بیشتری برای اجرای سیاست‌های خود در کشور‌های دیگر داشته باشد. برای مثال، در واکنش به حمله روسیه به اوکراین، ایالات متحده و متحدانش حدود نیمی از ۶۳۰‌میلیارد دلار ذخایر خارجی بانک مرکزی روسیه را مسدود و چند بانک بزرگ روسیه را از سوئیفت (انجمن جهانی ارتباطات مالی بین بانکی در سراسر جهان) اخراج کردند. نکته موردنظر در این امر درست یا غلط بودن عملکرد روسیه یا آمریکا نیست؛ مساله این است که به دلیل نقش پررنگ دلار در تجارت و امور مالی بین‌المللی، تحریم مالی کشور‌هایی که با ایالات متحده هم سو نیستند، به سلاح قدرتمندی در زرادخانه این کشور تبدیل شده است. به همین خاطر است که بسیاری از اقتصاددانان باور دارند که استفاده از دلار به این روش می‌تواند نقش آن را در اقتصاد جهانی کاهش دهد. اگرچه دلار امروزه با اختلاف زیادی همچنان ارز غالب جهانی است، اما شواهد موجود نشان می‌دهد که آینده آن در خطر است که علاوه بر چین، امروز موضوع ارز‌های دیجیتال نیز یک رقیب اصلی برای رقابت در این کارزار اقتصاد سیاسی است. از طرفی ارز‌های دیجیتال و فناوری زیربنایی آنها، یعنی بلاک‌چین، در چند سال گذشته در سراسر جهان طرفداران زیادی به دست آورده و توجه کشور‌های مختلف را به خود جلب کرده است. با جست وجو در اینترنت می‌توان به راحتی داستان هزاران نفر را یافت که به ادعای خودشان، از طریق سرمایه‌گذاری در ارز‌های دیجیتال یک شبه‌میلیاردر شده‌اند، اما چیزی که کمتر موردتوجه معامله گران در این عرصه قرار گرفته، توانایی ارز‌های دیجیتال و فناوری بلاک‌چین برای بازنگری صنایع و بخش‌های مختلف اقتصاد، از جمله تجارت بین‌المللی و واردات و صادرات است. ایران هم یکی از کشور‌هایی است که در ماه‌های اخیر به این مساله توجه داشته است. علیرضا پیمان پاک، رئیس سازمان توسعه تجارت، چند روز پیش اعلام کرد که ایران قصد دارد برای تسویه صادرات و واردات خود با کشور‌هایی مثل چین، روسیه و هند از ارز دیجیتال استفاده کند. طبق گفته‌های او، سازوکار استفاده از ارز‌های دیجیتال در تجارت بین‌المللی پیاده‌سازی شده و مرحله اعتبارسنجی تاجران برای استفاده از آن آغاز شده است. به طور کلی، ارز‌های دیجیتال می‌توانند باعث افزایش کارآیی و سرعت پرداخت‌های فرامرزی شوند. این در حالی است که تسویه حساب معاملات بین‌المللی از طریق ارز‌های فیات، بین یک تا پنج روز کاری طول می‌کشد. در نتیجه، اگر تاجران ایرانی در صادرات خود از ارز‌های دیجیتالی استفاده کنند که به دفتر کل غیرمتمرکز متکی هستند، می‌توانند وجوه خود را در عرض چند ثانیه و در تمام ساعات شبانه روز دریافت کنند. علاوه بر این، از دفاتر عمومی ارز‌های دیجیتال می‌توان برای به اشتراک گذاشتن تاریخچه مالی و پرداخت‌های دو طرف معامله استفاده کرد. ضمن اینکه تاجران کشور‌های مختلف هنگام انجام صادرات و واردات خود با موانعی در زمینه ریسک زدایی مواجه می‌شوند و به‌رغم نوسانات قیمت ارز‌های دیجیتال، می‌توانند موانع مذکور را کاهش دهند. البته مهم‌ترین موضوع را می‌توان امنیت در مبادلات و ایمن بودن تسویه‌های مالی دو طرف محسوب کرد که قرارداد‌های هوشمندی همچون شبکه اتریوم یک بستر تمام عیار برای توسعه اقتصاد ملی است. حریم خصوصی و امنیت معاملات همیشه یکی از دغدغه‌های مهم کشور‌ها و شرکت‌های مختلف در صادرات و واردات بوده است. از آنجا که ارز‌های دیجیتال فناوری امن و پیچیده‌ای دارند، از تراکنش‌های الکترونیکی سنتی امن‌تر هستند و رمزگشایی آن‌ها کار بسیار سختی است. گفتنی است که نقدینگی بازار ارز‌های دیجیتال در سال‌های اخیر به شدت افزایش یافته است و اگر ایران بخواهد از آن‌ها در صادرات خود استفاده کند، به راحتی می‌تواند در صرافی‌های مختلف، پول خود را به یک ارز فیات تبدیل کند. علاوه بر این، ارز‌های دیجیتال بسیار مقرون به صرفه هستند و با هزینه‌ای کم می‌توان وجوه قابل‌توجهی را به آن سوی مرز‌ها ارسال کرد. با این حال، شایان ذکر است که ارز‌های دیجیتال نکات منفی هم دارند. برای مثال، از دست دادن داده‌ها ضرر‌های مالی زیادی ایجاد می‌کند و این امر در مقیاس صادرات و واردات یک کشور می‌تواند تاثیرات غیرقابل بازگشتی داشته باشد. علاوه بر این، هرچند که این نوع ارز‌ها غیرمتمرکز هستند، توسعه دهندگان آن‌ها همچنان می‌توانند جریان و مقدار ارز‌ها و تراکنش‌ها را کنترل کنند. ضمن اینکه برخی از ارز‌های دیجیتال را تنها می‌توان با یک یا تعداد محدودی ارز فیات معامله کرد.

در هر حال، همان طور که ارز‌های دیجیتال و فناوری‌های دفترکل توزیع شده آن‌ها مدام در حال تغییر هستند، نقش ارز‌های دیجیتال و بلاک‌چین در تجارت بین‌المللی و واردات و صادرات هم در حال تغییر است. آنچه اهمیت دارد این است که ایران بتواند با برنامه ریزی درست، ریسک‌های موجود را به حداقل برساند تا نهایت استفاده را از این فناوری ببرد.