به بخش خصوصی اعتماد کنیم

به گزارش می متالز، برای آشنایی بیشتر با یک واحد بخش خصوصی در صنعت فولاد به سراغ احمد خوروش، مدیرعامل شرکت فولاد کویر آران و بیدگل رفته ایم تا درباره این واحد و مسائل و مشکلات صنعت فولاد گفت‌وگو کنیم. در ادامه این گفت‌وگو را می‌خوانید.

از واحد فولاد کویر آران و بیدگل بگویید؟ از چه‌سالی و با چه ظرفیتی مشغول به کار است؟

فولاد کویر بزرگ‌ترین واحد مقاطع ساختمانی و صنعتی در کشور است که در ۷ کیلومتری کاشان و در دل کویر قرار دارد. این واحد برای ۱۱۵۰ نفر به‌طور مستقیم در بخش‌های مختلف از تولید و خدمات تا ترابری و بازرگانی و برای حدود ۵ هزار نفر به‌صورت غیرمستقیم اشتغالزایی کرده و از سال ۸۶ به بهره‌برداری رسیده است. این شرکت از به‌روزترین تجهیزات جهان برخوردار بوده و تجهیزات واحد خود را از شرکت زیمنس آلمان وارد کرده است. ظرفیت اولیه فولاد کویر ۳۵۰ هزار تن بود که در ۲ سال ظرفیت خود را به ۵۵۰ هزار تن تا ۶۰۰ هزار تن نیز ارتقا داد.
در ابتدا تولید کارخانه در زمینه کلاف‌های صنعتی برای پیچ‌ومهره ماشین‌آلات و خودرو و تمام صنایع وابسته‌ای که کلاف‌های صنعتی استفاده می‌کنند، بود اما از سال ۹۰ تصمیم گرفته شد که تولید خود را به سمت محصولات ساختمانی پیش ببرد.
 درحال‌حاضر جزو ۳ برند مطرح ایران و دارای استانداردهای جهانی نیز هستیم. در سال ۹۲ طرح توسعه‌ای در بخش نوردکاری محقق شد و در سال ۹۴ نخستین محصولات فولادی از آن واحد گرفته شد. هم‌اکنون نیز با یک میلیون و ۲۰۰ هزار تن ظرفیت اسمی مشغول تولید هستیم.

آیا هم‌اکنون با تمام ظرفیت مشغول به کار هستید؟

درحال‌حاضر با توجه به این موضوع که تمام زنجیره را در اختیار نداریم و با کمبود مواد اولیه روبه‌رو هستیم، بخشی از ظرفیت ما همچنان خالی مانده است. واحدهای فولادی باید به دنبال این موضوع باشند که زنجیره خود را کامل کنند چراکه زمانی این اتفاق روی می‌دهد که واحد تولیدی قادر خواهد بود با تمام ظرفیت خود کار کند.

با توجه به کویری بودن منطقه کارخانه شما و مصرف بالای آب در صنعت فولاد با مشکل تامین آب روبه‌رو نیستید؟

چون این منطقه کویری است و آب برای آن امری حیاتی به‌شمار می‌رود، به طورمستقیم از آب‌های جاری استفاده نکرده‌ایم. در ابتدای کار سراغ پساب کاشان رفتیم و آب‌های زاینده‌رود و سایر آب‌ها را به مردم واگذار کردیم و به‌جای آن، آب پساب که تصفیه و پایلوت آن نیازمند هزینه است را انتخاب کردیم و تنها بخش خصوصی واقعی که به سمت استفاده از پساب رفته، واحد ما است.

درحال‌حاضر با کمبود مواد اولیه روبه‌رو نیستید؟

درحال‌حاضر به دلیل اینکه قادر به تامین شمش موردنیازمان نیستیم، نمی‌توانیم با ظرفیت کامل کار کنیم و بین ۳۰ تا ۴۰ درصد واحد تولید بخش ساختمانی ما مشغول تولید است و این موضوع درحقیقت به نوعی خواب سرمایه به‌شمار می‌رود و به‌ضرر تولید خواهد بود.

واردات و صادرات شما چه میزانی است؟

در رابطه با قطعات یدکی که در ایران تولید نمی‌شود، وارداتی انجام می‌دهیم که بسیار محدود و اندک است اما در زمینه صادرات اوایل امسال و تا مرداد صادرات خوبی داشتیم اما با توجه به قانون تعهد پیمان‌سپاری که بانک مرکزی در ۲۶ مرداد اعلام کرد، میزان صادرات ما نیز به‌شدت کاهش یافت.
البته همچنان صادرات انجام می‌دهیم و درخواست‌های بسیاری هم داریم اما با توجه به تحریم‌ها و قیمت‌های جهانی محدودیت‌های صادراتی داریم.

بخش خصوصی واقعی تا چه اندازه توانسته در صنعت فولاد جایگاه واقعی خود را پیدا کند؟

اگر در صنعت فولاد یک تقسیم‌بندی داشته باشیم، همچنان شاهد ۸۵درصد تصدیگری دولت بر صنعت فولاد هستیم. اگر واحدهای بزرگ را درنظر بگیرید، سهامداران آنها مشخص می‌کنند که تا چه اندازه متعلق به دولت هستند. از این‌رو حدود ۱۵ تا ۲۰درصد واحدهای فولادی آن‌هم در اندازه کوچک متعلق به بخش خصوصی هستند. این موضوع نمی‌تواند برای صنعت فولاد مطلوب باشد.
دولت و سردمداران شعار اصل ۴۴ را سرمی‌دهند اما در عمل قادر نشده‌اند به آن جامع‌عمل بپوشانند. از این‌رو شاهد سایه دولت بر سر شیوه‌نامه‌های قیمت‌گذاری در این صنعت هستیم. این درحالی است که اگر بخواهیم کشورمان را از این وضعیت اقتصادی نجات دهیم، راهی غیر از اینکه به بخش خصوصی و مردم اعتماد کنیم، وجود ندارد.

با توجه به افزایش نرخ دلار در امسال محصولات شما با چه میزان افزایش نرخ روبه‌رو شده است؟

محصولات ما با افزایش نرخ روبه‌رو نشده است مگر اینکه لایه قبلی ما با افزایش نرخ روبه‌رو شده باشند. شمش که ماده اولیه به‌شمار می‌رود در سال گذشته با افزایش نرخ روبه‌رو شده است.
البته شیوه‌نامه‌هایی که معاونت معدنی وزارت صنعت، معدن و تجارت به بورس اعلام کرده، نرخ محصول نهایی را نیز تحت‌تاثیر قرار می‌دهد.
 سازمان بورس شیوه‌نامه‌ای دارد که آن را از معاونت وزارت صنعت، معدن و تجارت می‌گیرد اما با توجه به عرضه محدود در بورس باعث می‌شود قیمت‌ها افزایش پیدا کند اما در چند ماه گذشته شاهد تلاطمی در بازار فولاد بودیم، درحالی‌که این صنعت کمترین میزان واردات را دارد و این موضوع از این مسئله نشات می‌گیرد که تصدیگری دولت در این بازار بسیار بالاست و دولت در این بخش بسیار دخالت دارد و اجازه نمی‌دهد بازار کار خود را به شکل صحیحی انجام دهد.

بازار همسایه‌هایی چون عراق و سوریه تا چه اندازه می‌تواند به عنوان بازار هدف صادراتی برای واحدهای تولیدی فولاد به‌شمار رود؟

بازار سوریه با توجه به وسعت تخریبی که دارد، نیازمند بازسازی اساسی است و این موضوع می‌تواند برای بازار فولاد ایران یک هدف صادراتی مناسبی باشد اما به نظر می‌رسد که دولت مانند بازار آسیای میانه یا افغانستان آنگونه که بایدوشاید حضور کافی ندارد. هرچند کم‌وبیش حضور دارد اما حضور کافی و درخوری نیست. رایزنی‌هایی در دست اقدام بوده اما تاکنون اتفاق خاصی روی نداده است. البته ترکیه حضور خوبی دارد و در پی تصاحب این بازار است. در عراق هم جایگاه مناسبی نداریم.
این درحالی است که ما تنها کشوری هستیم که همسایه‌های بسیاری در اطراف خود داریم و با توجه به تحریم‌ها می‌توانیم این همسایه‌ها را برای صادرات دریابیم، درحالی‌که از این موضوع غافل هستیم. درحال‌حاضر حتی از ترکیه که یک کشور فولادی است درخواستی‌هایی داریم اما در تصاحب بازار کشورهای همسایه موفق عمل نکرده‌ایم.

صنعت فولاد در سال آینده را چگونه می‌بینید؟

ما به عنوان بخش خصوصی همیشه امیدوار هستیم و تمام تلاش‌مان را در راستای پایداری در هر شرایطی انجام می‌دهیم. امیدواریم با رویکرد اقتصاد مقاومتی بتوانیم در این عرصه همچنان فعالیت داشته باشیم.
باوجودی‌که دورنما و چشم‌انداز چندان مطلوبی پیش‌رو نداریم اما امیدواریم این وضعیت تغییر کند.