طراحی آلمانی کارخانه فرآوری پتاس خور و بیابانک را بومی‌سازی کردیم

به گزارش می‌متالز، «علی امیری» جانشین مدیریت راهبری و معاونت بهره‌برداری مجتمع پتاس خور و بیابانک در نشست خبری با حضور اصحاب رسانه در محل مجتمع پتاس خور و بیابانک عنوان کرد: مجتمع پتاس فعالیت خود را از سال ۱۳۹۸ آغاز کرده و مدیریت راهبری آن به بخش خصوصی واگذار شد، اما مالکیت آن صددرصد در اختیار سازمان توسعه و نوسازی معادن و صنایع معدنی ایران (ایمیدرو) قرار دارد. یکی از اقدامات کلی بعد از سال ۱۳۹۸ این بود که هیچ نیروی انسانی غیربومی به مجموعه اضافه نشد و تقریبا صددرصد نیروی مجموعه بومی است. سرعت پروژه‌ها پس از واگذاری افزایش یافت. مجتمعی که قبل از واگذاری ضررده بود، پس از واگذاری به سوددهی رسید. هم‌ اکنون ظرفیت اسمی کارخانه که کارشناسان خارجی مثل آلمان برای آن در نظر گرفته بودند، عبور کرده است.

امیری درباره روند بومی‌سازی مجتمع خور و بیابانک عنوان کرد: ما تنها معدن شورابه‌ای در کل کشور هستیم. دانش فنی در ابتدای کار در این معدن وجود نداشت، اما روز‌به‌روز خود را ارتقا دادیم و معادن مشابهی در آمریکا، چین و شیلی را بررسی کردیم.

امیری در ادامه توضیح داد: در سیستم دولتی ۵۲ کیلومتر کانال استخراج ماده معدنی ایجاد کرده بودیم. در سال ۱۳۹۸ حدود ۸ میلیون مترمکعب استخراج شورابه داشتیم که پس از آن از دانشگاه‌ها کمک گرفتیم و با توجه به پوسته نمکی که حدود ۵ تا ۶ متر بود که هزینه‌های بالایی همراه داشت به سمت استخراج ماده از طریق چاه رفتیم که ورای چاه‌های معمولی است. در این راستا دستگاه حفاری برای پوسته نمکی جدید طراحی کردیم که تاکنون در ایران تولید نشده بود و دانش آن را هیچ کشوری در اختیار ما قرار نمی‌داد. برای تولید آن یک سال وقت صرف شد و هم‌ اکنون ۲۰ چاه حفر کرده‌ایم. سه دستگاه حفاری نیز طراحی کرده‌ایم.

وی افزود: در حوزه کارخانه در بخش استخر‌ها با توجه به این موضوع که شورابه تحت‌ تاثیر شرایط جوی قرار دارد باید شرایط را کنترل کنیم که برخی از آنها زمان‌بر هستند و هیچ سرمایه‌گذاری راغب به این کار نبود.

جانشین مدیریت راهبری مجتمع پتاس خور و بیابانک (شرکت فسفات کارون) ادامه داد: دانش فنی که آلمانی‌ها از ابتدا در اختیار ما قرار داده بودند را به‌ تدریج تغییر دادیم. ما استخر‌ها را در سال اول ساخت توانستیم به بهره‌برداری برسانیم و ماده اولیه را برداشت کنیم. برخی استخر‌ها در زمان واگذاری از بین رفته بودند. کاری که انجام دادیم این بود که تمام پرسنل را برای احیا و ترمیم آنها بسیج کردیم. پس از آن از سیستم پمپاژ معکوس استفاده کردیم و نزدیک به ۳۰ هزار تن در سال اول (۱۳۹۸) ماده اولیه را افزایش دادیم. تمام روش‌های سنتی را به‌روز کردیم و روی دانش فنی کار کردیم. در بخش کارخانه سانتریفیوژ‌های جدید وارد مدار شدند و کاربرد بسیاری از دستگاه‌ها را تغییر دادیم. راندمان ما از طرح اولیه‌ای که آلمانی‌ها به ما داده بودند، بسیار افزایش یافت. حتی از شرکت آلمانی برای افزایش ظرفیت درخواست کمک کردیم که پس از ارائه گزارش، تغییراتی که به آنها دادیم، آنها عنوان کردند که از خود ما بهتر می‌توانید این افزایش ظرفیت را داشته باشید و ما نیز با کمک یک شرکت داخلی تمام کار‌های تحقیقاتی فاز جدید را انجام داده‌ایم. بحث تجهیزات آن مشخص شده و سفارش خرید آن انجام شده است و آمادگی داریم ظرفیت کارخانه را به ۱۲۰ هزار تن در سال برسانیم.

گزارش از پایگاه خبری فلزات خاورمیانه (می متالز)