وقتی صادر کنندگان سنگ آهن جای معدن دار می نشینند

به گزارش می متالز، محمد جعفر صالحی معاون خرید ذوب آهن در یادداشتی به تحلیل مباحث مطرح شده درا ین جلسه پرداخته که در پی می آید: مهرداد اکبریان رئیس انجمن سنگ آهن ایران به درستی به صمیمانه بودن نشست ذوب آهن و سنگ آهنی ها اشاره کرده اند و ذوب آهن هم به رسم ادب و احترام ایرانی و مهمان نوازی گرم ذوب آهنی پذیرای مهمانان ارجمند خود بوده و هست و خواهد بود.

اما نکاتی چند در رابطه با مصاحبه اکبریان با یک رسانه قابل طرح است که لازم دیدم جهت تنویر افکار عمومی، دلسوزان صنعت فولاد وعلاقمندان به اقتصاد ملی بیان نماییم.

ما قبول داریم که وضعیت امروز ذوب آهن به دلیل تصمیمات گذشته است اما نه تصمیماتی که توسط ذوب آهن گرفته شده باشد. ذوب آهن شیره جان خود را  به پیکره صنعت این کشور خصوصا صنایع معدنی و فولادی بخشیده و همچنان هم چون مادری صبور و رنجیده برای اقتصاد کشور دلسوزی و جان فشانی می کند.

اما چرا اصرار به تداوم سیاست های غلط گذشته به تعبیر ایشان داریم. معادن بزرگ امروزی بخش خصوصی در منطقه سنگان به خوبی حمایت های ذوب آهن را به یاد دارند و کم و بیش هم بر آن عهد قدیمی هستند و جای قدردانی دارد.

در جلسه یاد شده در پاسخ به ادعای ارباب منشی و امپراطوری ذوب آهن هم عرض کردم که ذوب آهن پدر توانمندی بوده و خدمات ارزنده ای به صنعت این مملکت داشته و دارد  و همچنان  هم صبورانه بار سنگین محرومیت از یارانه انرژی را به دوش می کشد و همچنان قامت استوار خود را  تکیه گاه قابل اتکا ئ صنعت زغال سنگ نموده است.

قطعاً اگر زبان ذوب آهن و ذوب آهنی ها زبا ن بازار نبود تا الان نه از تاک نشان بود  و نه از تاکنشان.

ما هم بر این باوریم که با محدود کردن صادرات سنگ آهن مشکل ذوب آهن حل نمی شود چرا که صادرات چنان جذاب و قدرتمند است که هیچ قانونی را یارای مقابله با آن نیست. و بی اثر بودن این عوارض بر صادرات مورد اذعان اعضای محترم هیات مدیره سنگ آهن در جلسه هم بوده است. از همین رو باور داریم که این میزان عوارض حداقل باید به 40 درصد افزایش داده شود.

بر این باوریم که نه کنسانتره سازان، نه گندله سازان نه فولادسازان داخلی، هیچیک رقیب ما نیستند و تنها رقیب ما در این برهه خاص اززمان که به راستی در جنگ اقتصادی به سر می بریم، بهانه تامین ارز مورد نیاز کشور است که ادعا می شود بخشی از آن با صادرات سنگ آهن تامین می شود. اگر واقعاً هدف از صادرات سنگ آهن، تامین ارز مورد نیاز کشور است که با صادرات فولاد ارز آوری آن چندین برابر می شود. چرا حمایت نمی شود تا این مهم عملیاتی شود؟

چرا برای صادرات محصولات فولادی محدودیت است اما برای صادرات سنگ آهن خام همه  آغوش ها باز است.

مشکل در روش خرید ذوب آهن و یا در مدیریت خرید ذوب آهن  نیست بلکه مشکل در توقع و انتتظارات صادرکنندگان سنگ آهن است که انتظار دارند و  به صراحت هم بیان می کنند که با محاسبه معکوس قیمت سنگ آهن دانه بندی مندرج در سایت PLATTS اعداد نجومی مطالبه می کنند.

همانگونه که بارها هم بیان شده است اعتقاد کامل داریم که سود می بایست  در چرخه فولاد توزیع شود. یعنی معدنکار، معدندار، پیمانکار، تولید کننده و...

صادرکننده در کجای این چرخه قرار ندارد نمی دانم!

مگر هزینه های استخراج، حقوق دولتی، انرژی، زیرساخت و... به نرخ صادراتی و به دلار محاسبه و پرداخت می شود که سنگ آهن تولیدی معادن (دسترنج معدنکار و معدندار) توسط عده ای تاجر به قیمت صادراتی در داخل کشور در جهت رونق تولید داخل خریداری و مصرف کننده را وادار به تمکین قیمت صادراتی نمایند؟.

آیا گردن ننهادن به زیاده خواهی دلالان حوزه صادرات سنگ آهن زبان نفهمی است؟

ای کاش عایدات حاصل از صادرات چند ده میلیون تنی در سال صرف توسعه معدنی شده بود تا امروز ما هم شرکت های معدنی هم رده Vale ,BHP,…..می داشتیم.

آیا خرید سنگ آهن  معادن و انبار آن در معدن به امید حذف عوارض صادراتی سنگ آهن و ایجاد انحصار و احتکار، حاصلی جز وارد ساختن ضربه های مهلک بر پیکر اقتصاد این کشور عایدی دیگر برای جامعه خواهد داشت؟

آیا در شرایطی که استکبار جهانی از هیچ کوششی در جهت وارد کردن ضربه به نظام دریغ نمی کند و روزانه رصد میکنند که چه تحریم جدیدی اعمال کنند و چنان کفگیرشان به ته دیگ تحریم خورده که به ناچار برای گرم نگه داشتن تنور تحریم، دست به تکرار همان اقلام قبلی میزنند،آغوش گرم و نرم صادرات مواد خام که لازمه تولید و رونق تولید است، کمک ناخواسته به خواسته نامشروع و غیر انسانی طراحان تحریم نیست؟

ذوب آهن اصفهان همواره، حفظ آرامش و ثبات در بازار فولاد داخلی را وظیفه خود دانسته و از همین رو علی رغم ارز آوری خوب و بازارهای جهانی مناسب، تصمیمات قیمت گذاری محصولات فولادی را تمکین نموده و تعهدات عرضه ای خود را به طور کامل اجرا نموده است.

اعضاء انجمن سنگ آهن حاضر در جلسه یادشده به جز خانم معصومی، حتی یک گرم سنگ آهن به ذوب آهن نفروخته اند ولی همه جا با صدای بلند از مشکلات داد و ستد با ذوب آهن می گویند. آیا این منصفانه است؟

در شرایط اقتصادی امروز کشور کدام شرکت بزرگ در مقیاس ذوب آهن سراغ داریم که مشکل کمبود نقدینگی نداشته باشد. آیا بدهی معادل یک دوازدهم قرارداد یکساله، به منزله عدم ایفای تعهدات است؟

جای بسی تعجب دارد که انجمن سنگ آهن ایران، به جای اینکه در سال رونق تولید حامی و پشتیبان تولید داخل باشد سنگ صادرات را به سینه می زند.

همگان خوب می دانند که ذوب آهن، پیر صنعت فولاد، چون دماوند استوار است و عرق و علاقه ذوب آهنی ها چنان است که زمان دفاع مقدس، وقتی ناجوانمردانه مورد حمله موشکی قرار گرفت، پرسنل جان برکف ذوب آهن، تا خط تولید به مدار تولید برنگشت محل کار خود را ترک نکردند. چرا که ذوب آهن و ذوب آهنی همچنان خود را در صحنه جنگ و پیکار می بیند و ترک میدان را، فقط با ترک جان مجازمی داند. انشاا... از این زمستان هم خواهیم گذشت.