چنگال تیز بولدوزر‌های معدنکاوی روی گردن یوزپلنگ‌ها

به گزارش می‌متالز، معادن دومین عامل تخریب زیستگاه‌ها پس از کشت دیم هستند. حالا واگذاری ۵ هزار معدن به کابوس مناطق چهارگانه محیط زیستی کشور تبدیل شده است.

آن‌طور که حسن اکبری، معاون محیط زیست طبیعی و تنوع زیستی سازمان حفاظت محیط زیست می‌گوید وزارت صمت هم اطلاعات این معادن را در اختیار سازمان حفاظت محیط زیست نگذاشته است.

به گفته اکبری، این وزارتخانه در پاسخ به نامه پردیسان به یک جواب کلی مبنی بر اینکه تمام این معادن سوابق اکتشاف داشتند و برابر قانون عمل کردند، بسنده کرده است. معادنی که پیش از هرچیزی چنگال بولدوزر‌ها را برای تخریب زیستگاه گربه‌سان‌ها از جمله پلنگ و یوزپلنگ در ایران مرکزی و شرق کشور تیز کرده‌اند.

اکبری می‌گوید: «بسیاری از این معادن در مناطق بکر و در طبیعت حفر شده‌اند و نیاز به جاده دسترسی طولانی دارند. حضور انسان‌ها و ماشین‌آلات در زیستگاه‌ها [ی طبیعی]بسیاری از گونه‌ها را با اثرات زیانباری روبه‌رو کرده است.»

او عنوان کرده است: «نمی‌گوییم توسعه معدن در کشور اتفاق نیفتد بلکه معتقدیم اگر قرار است توسعه رخ دهد سازمان محیط زیست به‌عنوان متولی حفاظت از گونه‌های جانوری پالایشی داشته باشد و معادن استراتژیکی که واقعاً الان کشور به آن‌ها نیاز دارد در اولویت قرار گیرد و بقیه حداقل همزمان فعال نشوند.»

به گفته او «بیشتر گربه‌سانان از جمله یوزپلنگ و گربه‌سانان کوچک گستره قلمرویی وسیعی دارند و به حضور انسان بسیار حساسند که در بیشتر زیستگاه‌های آن‌ها شاهد توسعه معدن هستیم، در واقع تمام قلمرو زندگی آن‌ها در خارج از مناطق چهارگانه به نحوی مورد اکتشاف و معدنکاوی قرار گرفته است و با توجه به اینکه هر معدنی حداقل به یک جاده دسترسی نیاز دارد و در این جاده رفت و آمد اتفاق می‌افتد حضور انسان در آن مناطق ناامنی ایجادکرده و راه برای ورود شکارچیان و افرادی که سوء‌استفاده می‌کنند فراهم می‌شود، همچنین تا شعاع قابل‌توجهی از اطراف جاده‌های دسترسی معادن، گرد و غبار روی پوشش گیاهی را می‌پوشاند و نهایتاً اینکه ما با این جاده‌ها و فعالیت‌های معدنی کانون‌های فرسایش بادی انسان ساخت را گسترش می‌دهیم.»

او خواستار فعال شدن مرحله‌ای معادن می‌شود و می‌گوید: «مثلاً چه ضرورتی دارد که هرچه معدن آهن در کشور است را به یکباره فعال کنیم، از این رو بهتر است در هر استان یا منطقه‌ای، تعداد محدودی معدن فعال داشته باشیم که برداشت صورت گیرد و نیاز کشور تأمین شود و بعد از اینکه آن ذخیره‌ها تمام شد، بازسازی و احیا در زیستگاه آن منطقه اتفاق بیفتد و جاده‌های دسترسی محو شوند، بعد از آن دوباره به سراغ معدن دیگری برویم با این روش همیشه یک لکه‌هایی برای حیات وحش و تنوع زیستی که بتوانند در آنجا زندگی کنند و تنفس گاه طبیعت باشد، وجود خواهد داشت، اما اینکه هر چه ذخیره در کشور است را به مزایده بگذاریم، اکتشاف و فعالیت را در آن‌ها آغاز کنیم حتی اگر بسیاری از آن‌ها ممکن است بازدهی هم نداشته باشند، تخریب به همراه دارند.»

او می‌گوید: «۱۱ درصد خاک کشور حفاظت شده است و در همین مناطق هم معادن فعالی از قبل بوده و ارتقا یافته‌اند و همچنان مشغول به کار هستند بنابراین دیگر به سراغ این ۱۱ درصد از عرصه‌های کشور نرویم و اجازه دهیم حتی اگر ذخیره‌ای وجود دارد برای نسل‌های بعدی باقی بماند.»

منبع: باشگاه خبرنگاران جوان